مناطقی تازه در راه شیری

توماس بانیا از دانشگاه بوستون معتقد است ما به راحتی می‌توانیم این مناطق را به ساختار کلی راه‌شیری نسبت دهیم. مطالعات بیشتر به ما اجازه می‌دهد که روند شکل‌گیری ستاره‌ها را بهتر درک کرده و قادر به مقایسه‌ی ساختار این مناطق در فواصل دوردست نسبت به مرکز راه شیری باشیم.

مناطق جدیدی که اخترشناسان شناسایی کردند به نام نواحی هیدروژن 2 شناخته می‌شوند. در این مناطق به خاطر تابش‌های شدید ستاره‌های جوان، اتم‌های هیدروژن یونیزه می‌شوند (الکترون‌های خود را از دست می‌دهند). این مناطق به خاطر گاز و غبار موجود در راه شیری از دید تلسکوپ‌های نور مرئی مخفی هستند و محققان برای یافتنشان از تلسکوپ‌های فروسرخ و رادیویی کمک گرفتند.

اندرسن توضیح می‌دهد که ما یافته‌هایمان را با استفاده از نتایج کاوش‌های انجام شده توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا و کاوش‌های رادیو تلسکوپ سبک VLA، بدست آوردیم. اجسامی که هم در تصاویر اسپیتزر و هم در VLA، پرنور ثبت شده باشند، نامزدهای خوبی برای نواحی هیدروژن 2 هستند.

اخترشناسان سپس سراغ تلسکوپ غول پیکر و فوق‌العاده حساس گرین بنک (GBT) در ویرجینیای غربی رفتند. آن‌ها با کمک GBT  قادر به شناسایی طول موج‌های خاص رادیویی حاصله از الکترون‌هایی شدند که در حال بازآمیزی با پروتون‌ها برای تشکیل هیدروژن بودند. این یافته‌ها وجود ناحیه‌ی هیدروژن 2 را تایید می‌کند.

کاوش‌های بیشتر به اخترشناسان اجازه می‌دهد که حتی محل قرارگیری نواحی هیدروژن 2 را نیز شناسایی کنند. آنان هم‌اکنون تراکمی از این نواحی را در انتهای میله‌ی مرکزی کهکشان و بازوهای مارپیچی‌اش یافته‌اند. همچنین، این کاوش‌ها نشان دهنده‌ی آن است که 25 عدد از این نواحی نسبت به خورشید در فاصله‌ی دورتری از مرکز کهکشان قرار گرفته‌اند.

بانیا اضافه می‌کند: یافتن این نواحی در ورای مدار خورشید برای ما اهمیت دارد، چراکه مطالعه‌ی آن‌ها اطلاعات مهمی را در مورد تحول شیمیایی کهکشان به ما ارائه می‌دهد. همچنین شواهدی دال بر این وجود دارد که فراوانی عناصر سنگین با افزایش فاصله از مرکز کهکشان تغییر پیدا می‌کند. ما هم‌اکنون موضوعات بسیار بیشتری برای مطالعه‌ در اختیار داریم تا با استفاده از آن‌ها به درک بهتری از این مفهوم برسیم.