سفر 3ر1 ثانیة نوری از زمین: به سوی ماه
در جهان هیچ چیز از نور سریعتر نمی تواند حرکت کند. اشعه های لیزر در کمتر از ½ ثانیه به سطح ماه می رسند. در مقایسه با سرعت نور، سفینه های فضایی ما همانند لاک پشتهایی می خزند! و ساعتها طول می کشد که این سفینه ها به ماه برسند. شاید ماهها و سالها برای رسیدن به سیارات دیگر مثل مریخ و مشتری زمان نیاز داشته باشند. همانطور که می دانید نور در هر ثانیه حدود 300،000 کیلومتر طی می کند. در نتیجه می گوییم: فاصله 1 ثانیه نوری برابر است با حدود 300،000 کیلومتر.
فاصلة ماه تا زمین 3ر1 ثانیة نوری است و فاصلة زمین تا خورشید 3ر8 دقیقة نوری. پس زمانی که ما به نور خورشید نگاه می کنیم در واقع این نور حدود 3ر8 دقیقة پیش، از سطح خورشید حرکت کرده و اکنون به چشم ما می رسد.
کره ماه نزدیک ترین جشم آسمانی به زمین است. و اگر بخواهیم اندازه اش را با زمین مقایسه کنیم، ماه حجمی حدود ¼ زمین دارد، مثل نسب بین یک پرتقال و یک توپ فوتبال! اگر زمانی موجودات فضایی به سمت منظومة شمسی بیایند و به زمین برسند، سریعاً به رئیس خود گزارش خواهند داد که سومین سیارة این منظومه دارای قمری به بزرگی یک سیاره است!
این موجودات فضایی از دیدن زمین نیز بسیار متعجب و هیجان زده خواهند شد، چرا که سیاراتی مثل زمین بسیار بسیار در جهان کمیاب اند. سیاراتی مثل زمین که بخش بزرگی از سطح آنها از آب پوشیده باشد و بهترین محیط و آب و هوا را برای ایجاد و زندگی موجودات زنده در خود داشته باشند، تا به حال توسط دانشمندان در هیچ کجا غیر از زمین یافت نشده اند.
ما امروزه حتی درباره چگونگی شکل گیری سیارات نیز اطلاعات خیلی زیادی نداریم. ولی امروزه توسط ابزارآلات پیشرفته منجمین سیاراتی به دور دیگر ستارگان آسمان نیز کشف شده اند.
بیایید به سوی کره ماه باز گردیم.
سطح ماه مانند بسیاری دیگر از سیارات و اقمار فاقد هوا، دارای دهانه ها و گودال های بی شماری است. تعداد زیادی از این دهانه ها و برآمده گی ها در اثر برخورد سنگ های کوچک و بزرگی که به نام شهاب سنگ معروف هستند، ایجاد شده است. در شکل 1 این پستی و بلندی ها روی سطح ماه به خوبی دیده می شوند. و در شکل 2 می توان رگه های شکستگی در اطراف یکی از دهانه های ماه، به نام تیکو، را به خوبی تشخیص داد.
علاوه بر این سطح ماه دارای دشت های صاف و مسطحی است، که به نام دریا خوانده می شوند! در واقع همانطور که می دانید روی سطح ماه از آب خبری نیست ولی زمانی که برای اولین بار گالیله با تلسکوپ کوچکش به ماه نگاه کرد، فکر کرد این بخشهای تیره رنگ و صاف مملو از آب هستند و آنها را دریا نامید! در همان زمان گالیله طرحی از ماه کشید که در تصویر شماره 3 دیده می شود.
یکی از این دریا ها به نام دریای بحرانها که در واقع یک دشت مسطح خالی از آب است نیز در تصویر شماره 4 خود نمایی می کند.
